ต่อกลอน ม.ล.ปิ่น มาลากุล
ม.ล.ปิ่น มาลากุลได้แต่งกลอนให้ต่อกันเล่น มีหัวข้อว่า
"ล่องแม่ปิงยิ่งคะนึงถึงความคิด
ว่าตัวเราเล็กนิดจริงจริงหนา
อย่าทะนงหลงอวดอหังการ"
นายเทพ สุนทรศารทูลจึงได้แต่งกลอนต่อท่านว่า
"ว่าจะอยู่ค้ำฟ้าสุราลัย
เราก็เหมือนมดแดงแฝงมะม่วง
หรือเหมือนปวงมัจฉาชลาศัย
เหมือนเม็ดทรายชายหาดอันกว้างไกล
เหมือนใบไม้ในป่าพนาวัน
ชีพยังอยู่หรือตายวายชีวิต
ก็ไม่ผิดใบไม้ร่วงไปนั่น
คนจะคิดถึงเราก็เท่านั้น
ไม่ช้าพลันก็เลือนตามเดือนปี
อีกร้อยปีข้างหน้าเวลาล่วง
คนทั้งปวงหมื่นแสนเข้าแทนที่
มีคนพูดถึงมั่งก็ยังดี
แต่จะมีสักกี่คนที่สนใจ
จับคุณงามความดีที่มีอยู่
มีคนรู้ทั่วหน้าก็หาไม่
ว่าเราเหยียบธรณีแห่งนี้ไซร้
ว่าเราได้สร้างสรรค์สิ่งนั้นมา
เราเวียนว่ายตายเกิดกำเนิดใหม่
เกิดมาเป็นอะไรในชาติหน้า
รำลึกชาติไม่ได้ในชีวา
ไม่รู้ว่าชาติก่อนเกิดเป็นใคร
เหมือนปลาเกิดแล้วตายในสายน้ำ
เที่ยวผุดดำในมหาชลาศัย
เป็นปลาใหญ่ถ้าคิดก็นิดเดียว
ถ้าเปรียบเทียบจักรวาลดาวล้านดวง
เทียบกับบ่วงปลาในสายชลเชี่ยว
คนคือสัตว์เล็กยิ่งจริงจริงเจียว
ที่ท่องเที่ยวเกิดตายว่ายเวียนวน
คนเราตายแล้วเกิดกำเนิดแน่
ชีพเปลี่ยนแปรไปเป็นเช่นน้ำฝน
ตกลงมามากมายเป็นสายชล
เป็นไอบนฟากฟ้าเมฆาคล้อย
เป็นหมอกเป็นน้ำค้างกลางยอดหญ้า
เป็นน้ำท่าเป็นลูกเห็บหิมะฝอย
เปรียบภาวะภูมิภพตรงตอบลอย
นับเป็นร้อยเป็นพันกัลปา
น้ำไม่เคยแห้งหายจากสายสมุทร
ย่อมเกิดผุดเปลี่ยนไปในโลกหล้า
เหมือนชีวิตคนเกิดกำเนิดมา
แล้วหายหน้าตายเกิดกำเนิดตน
พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนสัตว์โลก
อย่าเศร้าโศกเกิดกันอีกพันหน
กว่าจะถึงโลกุตระจึงหลุดพ้น
ไม่เกิดบนโลกใหม่ไปนิพพาน
นิพพานคืออะไรที่ไหนนั่น
คือไม่ผันเกิดใหม่ในสงสาร
แต่มีอยู่คู่โลกตลอดกาล
ดั่งพลังงานไฟฟ้าคู่สากล
ใครไม่อาจทำลายให้หายสูญ
ยังเพิ่มพูนภายหน้าสถาผล
เป็นพลังงานลับลี้ไม่มีตน
พระทศพลสอนเหล่าชาวประชา"
ม.ล.ปิ่น มาลากุล ได้ให้รางวัล ๕ สตางค์ เป็นสตางค์ในสมัยรัชกาลที่ ๕ ร.ศ.๑๑๖ ตรงกับพ.ศ.๒๔๔๑ มีอายุ ๙๐ ปี
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
