(ชีวประวัติ) "ทรายเม็ดหนึ่ง" ตอน...วันพฤหัสบดี

วันพฤหัสบดี

วันนั้น วันพฤหัสบดี แรม ๑๒ ค่ำ เดือน ๖ ปีจอ  ตรงกับวันที่ ๑๐ พฤษภาคม  พ.ศ. ๒๔๗๗  (มารู้ภายหลัง)  

พ่อจัดพานแก้วสีขาว มีดอกไม้  ธูป เทียนใส่พาน  พาข้าพเจ้าเดินหันหน้าไปทางทิศใต้  แล้วย้อนมาทางทิศตะวันออกตามพิธีการของพ่อ  ซึ่งรู้ตำราเดินทางไปตามทิศมิให้ถูกทิศผีหลวงหลาวเหล็กตามตำราโบราณ  

เดินทางออกจากบ้านไปยังโรงเรียนวัดตาก้อง ซึ่งเรียนอยู่บนศาลาการเปรียญของวัด   ให้ไปนั่งคุกเข่าลงที่หน้าครูเกี่ยเม้ง ส่งพานให้ครู แล้วให้ไหว้ครอบครู  เป็นการฝากตัวเรียนหนังสือกับครูเป็นวันแรก  

เสร็จแล้วพาไปฝากกับหลวงพี่นิล อยู่อินทร์  ลูกชายของป้าชื่น อยู่อินทร์  พี่สาวของแม่ ซึ่งไปบวชอยู่วัดตาก้อง   มอบตัวลูกชายให้เป็นศิษย์วัดในวันนั้น ไม่ได้กลับบ้านเป็นการจากบ้านครั้งแรกในชีวิต  

นอนวัดคืนนั้น คิดถึงแม่มาก เช้าต้องเดินไปตามหลังพระออกบิณฑบาตตามหมู่บ้าน  ตกสายกินข้าวแล้ว  ต้องนั่งเรียนหนังสืออยู่กับพระ  และไปนั่งเรียนอยู่ที่ศาลาวัด  

ชั้นประถมปีที่ ๑ ครูเกี่ยเม้ง แซ่ลิ้ม เป็นครูประจำชั้น  อยู่มาได้ ๓ วัน  คิดถึงแม่มากเพราะไม่เคยจากแม่  จึงบอก ด.ช. เอื้อน โมอ่อน ศิษย์วัดด้วยกันว่า บอกหลวงพี่ด้วยว่าเราไปบ้านนะ  แล้วก็เดินทางกลับบ้าน

วันนั้นตอนเย็น  หลวงพี่นิลก็เดินมาถึงบ้าน  ถามหาว่า ไอ้เทพมาบ้านหรือเปล่า หายหน้ามาไม่บอกลา  เมื่อรู้ว่ามาอยู่บ้านจึงกลับวัด  

พอหลวงพี่นิลกลับวัดพ่อก็จับมาผูกมือโยง แล้วเอาเรียวไม้ไผ่มาเฆี่ยนก้น  เฆี่ยนไปก็สั่งสอนไปเป็นระยะๆ  สอนว่าอะไรมั่งก็จำไม่ได้ แต่กลัวไม้เรียวมาก  ร้องไห้โอดโอย  

แม่ยืนดูแล้วก็นั่งดูอยู่บนชาน มองดูลูกชายถูกพ่อเฆี่ยนอยู่ที่เชิงบันได  ไม่ได้ห้ามพ่อเลย เอาแม่เป็นที่พี่งไม่ได้เสียแล้ว  จึงได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญไป

พ่อเฆี่ยนเป็นพักๆ  เฆี่ยนแล้วหยุดสั่งสอน แล้วลงมือเฆี่ยนต่อ ไม่รู้ว่าถูกเฆี่ยนกี่สิบที เสร็จแล้วแม่ก็มาแก้มัดเอาไปอาบน้ำ  เอาไพลทาตรงที่ถูกเฆี่ยนเป็นผื่นแดงๆ  เสร็จแล้วพ่อก็เอาตัวไปส่งวัดอีก  

นับแต่นั้นมาก็เข็ด ไม่กล้าหนีวัดกลับบ้านอีกเลยจนตลอดพรรษา   หลวงพี่นิลลาสึกเมื่อปลายปี ก็มาอยู่กับหลวงพี่พล  หรุ่นมายแค ลูกชายป้าเตี้ยม และหลวงพี่เนือง หลวงพี่กุหลาบต่อไป  ตอนนี้มีพระหลายองค์อุปการะ  

จนถึงพ.ศ. ๒๔๗๘  ขึ้น ป.๒  ครูเด็กใช้ แซ่อึ้ง เป็นครูประจำชั้น   พ.ศ. ๒๔๗๙ ขึ้น ป.๓ ครูบุญมี เปาปราโมทย์  เป็นครูประจำชั้น  พ.ศ. ๒๔๘๐  ขึ้น ป.๔  ครูเง๊กเซ้ง แซ่อึ้ง เป็นครูประจำชั้น  

ครูเกี่ยเม้ง แซ่ลิ้ม มีความเมตตารักใคร่ จึงแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าโรงเรียนมีหน้าที่เรียกนักเรียนเข้าแถวหน้าศาลาวัดตอนเช้า  ตรวจแถวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย  แล้วร้องเพลงชาติ สวดมนต์  จนไอ้เด็กนักเรียนโค่งบางคนมันเกลียดน้ำหน้า เวลาเดินไปไหนมันก็เอาตีนมาขัดขาให้ล้มลง  แต่ไม่กล้าฟ้องครู กลัวมันจะต่อยเอา  

เพราะการเป็นหัวหน้านักเรียนนี้ ไม่ได้เลือกตั้ง  เป็นหัวหน้าโดยครูใหญ่แต่งตั้ง  โดยความเสน่หาของครูใหญ่  พวกนักเรียนตัวโตๆ  บางคนจึงเขม่นหมั่นไส้  มักจะแกล้งต่างๆ นานา เช่นวิ่งไปก็เอาขามาขัดให้หกล้ม